- Zmienię trochę treść tego pytania i opowiem o tym, co w ogóle skłania mnie do pisania. Jest we mnie potrzeba zrozumienia otaczającej mnie rzeczywistości. Wiem, że brzmi to banalnie, że tak myśli wielu ludzi i nie czują oni potrzeby dzielenia się tym z innymi. Ja ją mam. By coś odkryć należy wcześniej to poznać. Proces odsłaniania tajemnic, świadomie używam słowa „proces”, bo to trwa w czasie, jest fascynujący i bardzo twórczy. Porządkuję wiedzę i konfrontuję wyobrażenia z faktami. Podczas takiej podróży gromadzę też sporo emocji, stąd pewnie chęć opowiedzenia o tym, co się odkryło i przeżyło czytelnikom. Książka „Ślady, które przetrwały”, którą napisałam, jest zbiorem reportaży o ludziach, miejscach, o trudnej historii, o tolerancji i jej braku, o niemieckich i polskich mieszkańcach Kalisza Pomorskiego i okolic. Pragnęłam wiedzieć, gdzie żyję, jaka jest dusza tej ziemi.

 

 

 - Chciałam napisać uczciwie, czyli prawdziwie. Dużo czytam, najwięcej książek reporterskich: Małgorzaty Szejnert, Mariusza Szczygła, Wojciecha Tochmana, Włodzimierza Nowaka, Ryszarda Kapuścińskiego i wielu innych. Cenię zaufanie rozmówców, zawsze jest dla mnie ważne. Bohaterowie opowiadają o trudnych momentach swojego życia, niektórzy nigdy wcześniej tego nie robili. To nie było dla nich łatwe i nigdy nie jest. Ogromna odwaga i zaufanie. Pamięć ludzka jest jednak wybiórcza, dlatego warto także zaglądać do dokumentów.

 

 

 - Zadomowiona i to też między innymi dzięki temu, że ta książka powstała. To wyjątkowe miejsce z wieloma ciekawymi śladami, które zostawili mieszkańcy. Poza tym to cudowna, niepowtarzalna natura, raj dla oczu i duszy. Ostatnio nie mogę się powstrzymać, by nie utrwalić tych doznań, pstrykam amatorskie zdjęcia.

 

 

 - Myślę, że oczywistą grupą czytelników są mieszkańcy Kalisza Pomorskiego i okolic, poznawali historie swoich sąsiadów. Ale muszę powiedzieć, że czytali tę książkę także ludzie z zupełnie innych miejsc Polski i pisali do mnie, że w losach bohaterów dostrzegali własne korzenie rodzinne. Może to  dobry czas, by się zatrzymać. Anda Rottenberg, którą bardzo cenię, nie tyko z powodu wyjątkowej roli, jaką odegrała dla sztuki współczesnej, napisała niezwykłą książkę „Proszę bardzo ”. By zrozumieć śmierć swojego syna, jego uzależnienie od narkotyków, prześledziła szczegółowo korzenie rodzinne, ważne rzeczy odkryła.

 

 

 - Chciałabym pisać, ale trzeba pamiętać, że pisanie jest zazdrosne o wszystko. Mam pewne plany, jednak wolę o tym nie mówić…

 

 

 - Jestem polonistką, pracuję w Zespole Szkół w Kaliszu Pomorskim, wcześniej pracowałam w Liceum im. K. Wielkiego w Wałczu. Od 18 lat prowadzę w Kaliszu Pomorskim koło dziennikarskie, które wydaje szkolną gazetę „Kontrast”. Ukończyłam podyplomowe studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim i  te doświadczenia pomagają. Mniej się błądzi.

 

 

 - Książka powstawała przez ponad dwa lata.

 

 

 - To pytanie powinno być skierowane nie do mnie, ale do czytelników. Byłoby dziwne, gdybym wychwalała swoje pisanie. Jestem najczęściej wobec siebie bardzo krytyczna. Absolutnie zgadzam się z Mariuszem Szczygłem, który przecież jest najlepszym reporterskim piórem i nie powinien mieć takich wątpliwości i ocen, a ma. Powiedziałabym tak jak on, że pewne fragmenty napisałabym od nowa, a może i wszystko( śmiech…)